Adrenalina na Bałtyku.

Kilka dni minęło i emocje opadły po środowej sesji w Chałupach,

ale wciąż z całą pewnością mogę powiedzieć, że była to jedna z najlepszych

i najbardziej podnoszących adrenalinę sesji surfingowych w moim życiu !

W ostatnich czasach raczej nie zdarza mi się, żeby fala mnie przestraszyła.

Faktycznie, na 3m tubach w el Cotillo na Fuercie miałem pełne pory,

ale na Bałtyku ostatnio jakoś jestem spokojny.

Zazwyczaj jestem pewny siebie,

a Bałtyckie fale nie mają takiego impetu jak na oceanie.

No cóż, w ostatnią środę ciśnienie poszło mi ostro w górę... 

Już z prognozy wynikało, że będzie baaardzo solidny warun.

Przez dwie doby przechodziły mocne wichury z zachodu.

Wykresy fal, pokazywały wysokość 5-6m na środku morza.

Zdecydowałem się jechać na półwysep po południu,

kiedy to miał zacząć słabnąć wiatr.

Tak też zrobiłem.

Pojechałem sam, bo Robert chorutki, ale spoko,

zawsze ktoś pewnie będzie pływał w taki warun.

Okazało się, że nikogo nie było.

Nie tylko nie było żadnych surferów, ale dosłownie NIKOGO.

Nawet jednego spacerowicza z psem, leśniczego czy innego osobnika.

Mało tego, jak przyjechałem na parking na "dziesiątce",

okazało się, że wichura złamała drzewo, które upadło w miejscu,

w którym normalnie zaparkowałbym samochód.

Po małej krzątaninie, sprawdzaniu spotów itd,

ostatecznie wybrałem właśnie "dziesiątkę".

Warun panował atomowy.

Morze całkiem nieźle wzburzone, ale wiatr już słabł

i fale zdążyły się poukładać.

Ogólnie konkretne 2 - 2,5 m przy okresie 9s i umiarkowanym wietrze offshore.

Moc była słuszna i oczywiście z brzegu wyglądało to bardziej lajtowo,

niż jak już byłem w wodzie i przebijałem się przez pierwsze fale.

Od momentu wejścia do wody, miałem niecałą godzinę do zmroku.

Fale tubowały się daleko w głąb morza za końcem nowych palików,

co jest raczej rzadkością. 

Zazwyczaj łamią się na końcu palików lub jeszcze bliżej brzegu.

Miały naprawdę sporą moc i wypiętrzały się jak ściany wody.

Czuć było potęgę i gniew morza.

Zaraz po wejściu do wody i przebiciu się na lineup, opanował mnie niepokój.

W głowie miałem to połamane drzewo i jakoś tak wkręciłem sobie, 

że to znak, żeby na siebie uważać.

Byłem całkiem sam na konkretnie rozbujanym morzu, padał deszcz,

a z każdą minutą robiło się coraz ciemniej.

Woda 2 stopnie, powietrze tak samo, więc raczej nie wpada to w pojęcie komfortu.

Najbardziej jednak zaniepokoiło mnie to, że prąd cały czas spychał mnie

na środek odcinka pomiędzy nowymi palikami, gdzie dokładnie po środku

znajdują się stare połamane paliki.

Z wody w ogóle nie mogłem ich zlokalizować, ale wiedziałem że są mniej więcej

na wysokości miejsca, w którym ja się znajdowałem

i że po złapaniu fali mogę na nich wylądować.

Do tego wszystkiego, jedna z fal, pod którą nurkowałem ściągnęła mi płetwę

z pięty i tylko jakimś fartem jej nie zgubiłem i udało mi się ją naciągnąć na nogę.

Na szczęście szybko się ogarnąłem i dałem z siebie 100%.

Przez tą godzinę udało mi się złapać kilka naprawdę sporych fal,

z czego jedna ładnie się nade mną zamknęła sporą tubą.

Zaliczyłem mega potężną sesję i z wody wyszedłem

zmęczony ale totalnie zadowolony.

Muszę jednak przyznać, że przy takich mocniejszych warunkach,

znacznie lepiej jest pływać w kilka osób, albo chociaż we dwójkę.

Poniżej kilka zdjęć poglądowych.

Szaruga, padający deszcz i zapadający zmierzch sprawiły,

że jakość materiału jest bardzo słaba, a do tego co chwila

pojawiały się krople na obiektywie.

Z tego też względu odpuściłem sobie montaż filmiku i poprzestałem na tych kilku screenach.